Feel @ Home

Zondag ochtend om tien uur zoef ik de parkeer garage in. Vlakbij de ingang vind ik een plek. Ik ben nogal humeurig want er hebben zojuist drie collega’s afgebeld voor de beurs. Vandaag doen we mee aan de expat beurs in het Atrium. Vierduizend internationale mensen en gezinnen komen naar de Feel at Home fair in het Atrium van Den Haag. Een prettige mix van professionele mensen en bezoekers en entertainment allemaal georganiseerd door Billy Allwood, well done Billy!
Wij staan hier voor het eerst dit jaar met een stand van SwimKids onze zwemschool voor Engelssprekende kinderen. De bedoeling van de beurs is om nieuwkomers zich thuis te laten voelen in een vreemde stad, een vreemde taal en een vreemd land. Maar wanneer voelt een expat zich thuis? Wat geeft je het gevoel ergens thuis te zijn? Een welkomst pakket van de gemeente? Een paar Engelse winkels in de buurt? Een nanny service of een city guide?
Stel, je werkt voor een oliemaatschappij en krijgt te horen van de directie dat je volgende post Holland is: oh Really? Amsterdam i presume? :” sorry old boy, you are leaving for The Hague office! Eenmaal terug achter je computer klik je snel op Google maps en zoekt de onbekende stad: is het goed of slecht nieuws ?
Okay, je krijgt een pakket met goede voorwaarden, een ruim huis met drie slaapkamers, hulp van een relocation service. Maar is er wel een goede school voor de kinderen? Is er een sportclub waar je mensen kunt ontmoeten? En een pub waar je een biertje kunt drinken, en hebben die sports channel? Is het alle moeite wel waard?
Gelukkig voorziet Den Haag ruimschoots in deze behoeften. Er zijn grote internationale bedrijven zoals OPCW, SHELL, ICC en EPO. Er zijn hoge kwaliteit scholen zoals ISH, ASH en de British school. Je kunt lid worden van professionele sportclubs voor Rugby, Voetbal of Hockey en zwemmen niet te vergeten!
Maar hoe international is Den Haag nou eigenlijk echt? En de inwoners? Wat heeft onze stad te bieden in vergelijking met andere steden in Europa ? Ik denk aan de grootsheid van het Prado, de weidsheid van de Champs Elysees en Arc de Triomphe, de zuilen van de Brandenburger Tor, en de verlichte bogen van het Colosseum. Als ik eerlijk ben is dat toch een ander kaliber dan het torentje bij de hofvijver.
Goed, wij hebben het Vredespaleis en het Internationale Strafhof maar welke Hagenees is daar ooit geweest? En moet je blij zijn met de titel internationale rechter in de wereld? Moet je echt trots zijn als Milosevic bij je om de hoek woont?
Den Haag heeft geen internationaal filmfestival, geen Oscar uitreiking en geen grachten concert. Godzijdank hebben we het Mauritshuis, het Kurhaus en het Koningshuis.
Het enige internationale evenement waar we in Den Haag echt trots op kunnen zijn, is het North Sea Jazz oh nee, toen zaten een paar hoge ambtenaren diep te slapen! Op het moment dat de bouwvergunning werd verleend kon de gemeente geen garantie geven dat de Statenhal ook op tijd klaar zou zijn. En dus vertrok het grootse muziek spektakel naar een andere stad. Daarmee verloor Den Haag jaarlijks een paar miljoen aan inkomsten voor de stad, haar hotels en horeca.
Misschien voel je je pas thuis als je boodschappen kunt doen in de buurt. Als je wordt herkend bij de slager, bij de bakker in de straat of bij Albert Heijn op de hoek. Dat maakt de wereld kleiner, overzichtelijk. En dat is typisch Den Haag.
Als ik op zaterdag avond door het centrum loop is het uitgestorven. Ik bewonder de prachtige beelden op het Lange Voorhout en wandel langs Hotel des Indes naar de Denneweg; kijk daar zit nog een handvol mensen iets te drinken bij café 2005. Ik groet en ik lach, ja hoor, bekenden! Den Haag is eigenlijk kleiner dan een dorp en dat is ook precies de reden waarom ik me zo thuis voel.