Cranio Frontaal

Michiel fietst vlak voor mij. Hij is lang en zit hoog op zijn coole Koga Beachracer, ik staar naar zijn rechte rug. Plotseling wijkt hij scherp uit naar rechts. Een fractie van een seconde kijk ik in de verbaasde ogen  van een aanstomende tegenligger. Voor ik iets kan doen lig ik op het asfalt. De klap is genadeloos, twee zware mannen lichamen klappen in volle vaart op elkaar. Ik heb het treintje van vier wielrenners totaal niet aan zien komen. Ik zie een beetje zwart voor mijn ogen en er hangen draden uit mijn helm. Verdwaasd sta ik op en loop naar mijn tegenligger die op de grond ligt naast het pad. Hij ziet er ernstig gewond uit met bloed bij zijn oor, tanden door de lip, rode striemen bij zijn nek, hij blijft lang in de berm liggen. 

Ik zet mijn fiets aan de kant en leg mijn ketting er weer op. Gelukkig staat mijn tegenligger nu op en komt naar mij toe. 

Lesly is rustig en sympathiek, wij informeren naar elkaars schade, wisselen naam en telefoonnummers uit en wensen elkaar een goede rit. Eerst wil ik nog een flink stuk verder fietsen naar Maassluis maar Michiel moet op tijd terug zijn, en bij de zandmotor keren we toch maar om. Met deze wind in de rug begrijp ik nu ook waarom die mannen zo hard gingen. Eenmaal thuis ga ik douchen en smeer een broodje. De barst in mijn fietshelm is indrukwekkend maar ik doe een dag lang alsof er niets aan de hand is. Eigenlijk komt de pijn pas in de loop van de week naar boven. Ik kan mijn nek niet meer draaien krijg een paarse plek op mijn heup,ontdek  een schaafwond aan mijn elleboog en mijn hele lijf is stram en stijf. Maar ik ontken dat er iets aan de hand is. Todat ik vrijdag bij onze fysio Cranio sacraal therapeute Els Koning op de tafel ga liggen. Onder haar magische handen gebeurt er plotseling van alles. Ze zet alle organen weer een beetje recht, buigt mijn kniëen, duwt mijn heupen en wanneer ze haar zachte handen onder mijn nek en achterhoofd legt begin ik te trillen en komt er een golf van emotie over mij heen. Mijn hoofd en nek beginnen te trillen,tranen  stromen en alle emotie komt er uit. Wat is er met jou aan de hand? vraagt Els verbaasd.  Ik , ik,  wil nog helemaal niet uit het leven stappen!  Door een stom fiets ongeluk zeg ik snikkend. Geduldig legt Els mij uit dat mijn lichaam de shock moet verwerken en deze als een golf door mij heen gaat naar mijn rug en andere organen. Ik besef nu eigenlijk pas dat ik bij een dergelijke val dood had kunnen zijn. En zeker als ik geen helm op had. Ik haal opgelucht adem. Ik moet wel bijzondere bescherm-engelen hebben dat ik er zonder kleerscheuren vanaf gekomen ben. En Els is daar zeker één van. Gelukkig heb ik geen bord voor mijn kop, en stap ik morgen vrolijk weer op mijn fiets, want die mankeert wonderbaarlijk helemaal niets.