Faire la queue

Elke dag opnieuw wordt mijn geduld getest, in de auto met de kinderen naar school. Elk stoplicht lijkt een aanslag op mijn zenuwen, een nieuwe poging om mij uit mijn vel te laten springen. s´middags boodschappen bij meneer Heijn met je mandje in de rij. Zwemles geef ik elke dag, langs de kant van het bad staan de kinderen netjes in de rij. Bij de bakker een croissantje halen, bij de slager een bal gehakt, even in de rij. Naar de tandarts starend naar de grote witte klok in de wachtkamer en niet te vergeten mijn favoriet: het inloop spreekuur bij de huisarts. Niet overdreven anderhalf uur wachten!
Gelukkig is het bijna vakantie, dan gaan we weer naar Frankrijk, rustig met de auto, België, Luxemburg snel even goedkoop tanken. Ach natuurlijk aansluiten in de rij. Dan door Frankrijk ik geef flink gas, het is al donker geworden op de autoroute. Wat is dat? Payage? Ja hoor om 1 uur s´nachts gewoon in de rij.
Uitgeput staan we de volgende dag op en gaan en famille in het dorp ski’s huren, wat denk je? Voor de winkel staat de rij. Eindelijk hebben we alle stokken en ski’s op het dak geladen en willen snel ergens parkeren, pardon monsieur, in de rij.
Bij de telepherique koop je een skipas voor het hele gebied, wat doen we? voor een week of een dag? Tijd genoeg om er over na te denken, hier in de rij.
Zijn we boven in het gebied aangekomen, schoenen aan ski’s aan lopen naar de eerste stoeltjeslift, of we even willen aansluiten in de rij. Ik verlies bijna mijn geduld en wil met mijn stokken om me heen maaien. Maar ik bijt op mijn kaken tot ze blauw zijn. En dan duurt het nog een uur voordat we eindelijk boven zijn.
Tenslotte staan we boven aan de berg, sneeuw, zon, eindelijk ik mag! Op de piste leef ik me helemaal uit! Zo hard als ik kan race ik over de zwarte piste. Ik scheer rakelings langs oudjes en prutsers. Ik zal ze eens wat laten zien! Daar komt dat steile stuk… ineens slipt mijn rechterski weg onder mijn linker, en hang ik een honderdste van een seconde stil in de lucht. Voor ik weet wat er gebeurd lig ik 50 meter lager zonder ski’s met mijn gezicht in de sneeuw en mijn been in een hele rare hoek. Tien minuten later lig ik verdwaasd op een oranje slede naar benede. Ze gaan heel hard en het ziet er echt heel stoer uit, behalve als je er zelf op ligt. Gelukkig zijn we goed verzekerd en is de medische hulp in de Alpen fenomenaal. Als we bij het moderne ziekenhuis aan komen kijkt de dokter even naar mij en drukt zacht op mijn knie. Ik kerm het uit, hij knikt en wijst dan naar een enorme sliert mensen die rustig staan te wachten in de lange witte gang Oui Oui vous aussi, in de rij!