Lieve Pa

Ik zit in de zon terwijl ik dit schrijf, ergens langs de kust op een bankje in de duinen. Met mijn fiets aan de hand beklim ik de helling die eindigt bij een uitkijkpost. Een schuine rand van grijs cement vormt een perfecte halve cirkel, ooit gebruikt voor een afweergeschut. ik sta op de top van een bunker , gebouwd door de moffen! Jawel Jouw boek wat je mij onlangs weer cadeau gaf, ligt in mijn handen. De bladzijden klapperen in de wind. Ik ga terug in de tijd, jouw tijd in de oorlog, die ons hele verdere leven heeft bepaald. De golven slaan op het strand, het is helder voor februari. Ik kan van hier Scheveningen en kijkduin zien en even verder zelfs de havens van Rotterdam. Ik snuif de verse zeewind op en kan met volle teugen genieten van mijn vrijheid. Vrijheid waarvoor een hoge prijs betaald is door dappere mannen en vrouwen niet eens zo heel lang geleden. Mannen die het waagden zich te verzetten en het leven op het spel zetten keer op keer, mannen zoals jij ! Dank je wel Pa