Vandaag was zonder twijfel de zwaarste rit van deze trip. Van St Jean pied de port waar wij verbleven bij Marie José die over ons waakte als een echte moeder. ❤️ Wij zitten om zeven uur aan het ontbijt. Marie jose heeft alles klaar gezet, en zelfs een lunch gemaakt voor onderweg. Wij starten onder aan de route om 8 uur toevallig samen met een groep Baskische wielrenners. Ze beginnen langzaam want zij weten hoe zwaar deze col nog wordt. Ik begin lekker naïf en houd de kopgroep best bij het eerste half uur. Daarna val ik terug en wacht op Marit . Na een uur klimmen vraag Ik me af of er een einde aan komt, na twee uur klimmen zie Ik alleen nog de trage strepen op de weg het zweet stroomt uit mijn shirt en mijn snelheid valt terug van 15 naast 13 naar 11 naar 9 tot 7 km p/u. Wij zien geen enkele gek die dit doet met bagage en fietstassen, alleen een groep uit polen met een volg auto. Stel je voor ; je zit op een fiets en je sleept een aanhangwagen voort. In die wagen zitten drie grijze nijlpaarden die je bij de Zoo moet afleveren. Halverwege beginnen de nijlpaarden te morren en ruzie te maken wie er voorin mag zitten. Zo ongeveer voelt onze eerste col . Wanneer je bijna boven bent na twee en half uur stijgen steekt er een flinke tegenwind op niet een briesje naar echte storm. De nijlpaarden ruiken de thuishaven en mijn fiets slingert wild van links naar rechts. Als er nu maar geen tankwagen voorbijkomt dan ben ik zo plat als een dubbeltje. op mijn tandvlees kom ik boven bij Ibaneta het stormt hierboven links in het gras ligt de wieler groep voor pampus . Ik krijg een oprechte felicitaties van een Pool. Man wat ben ik blij dat we boven zijn ,nu gauw even die nijlpaarden afleveren dan dalen we af naar Roncevalles.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten