Vermist

Ik kan al dagen niet slapen. Een afschuwelijk scenario spookt door mijn hoofd.

Een meisje fietst langs een bospad haren wapperen in de wind, een volle tas half scheef op haar stuur een oortje aan haar iPhone. Dromend in haar heerlijke tienerwereld. 

Er staat een grijs busje verlaten in de berm, ze twijfelt ,en stopt, ligt daar een hond in het gras ? Ze loopt er naar toe, ze aait de hond hij jankt alsof hij pijn heeft. Ze ziet de man niet vlak achter haar met een doek chloroform. 

Wij wachten thuis ongeduldig op haar tot ze eindelijk komt eten. Ze neemt ook nooit haar telefoon op, waar blijft ze nou ?

Om twaalf uur s'nachts hebben we iedereen gebeld waar ze zou kunnen zijn. Niemand heeft haar gezien. Haar vriendje is inmiddels bij ons, hij heeft nog een sms gekregen om half acht. Totaal in paniek alarmeren wij de politie. En plaatsen haar vermissing op Facebook. Het afgrijselijke nieuws wordt direct door honderden lieve mensen gedeeld. Langzaam komt een zoekactie op gang, politie vrienden, school iedereen zoekt mee. We kammen het bos en het park uit. Die dag wordt haar fiets gevonden ergens in een vijver. Hoe moet een vader dit verwerken? Het voelt alsof je levend in kokend water valt alsof je hart ruw uit je lijf gesneden wordt met een vlijmscherp chirurgisch mes.

Na mijn les, zwaait  de voordeur open. Daar komt mijn dochter binnen ze kijkt mij verbaasd aan, wat is er? Ik klem haar stevig in mijn armen en zeg waar was je? Gewoon bij mama doe s normaal pap! Aan tafel probeer ik een gesprek te voeren over de verdwijning. Hoe kun je als ouder of slachtoffer dit in Godsnaam voorkomen? Hoe moet je wapenen tegen een zieke gevaarlijke gek?  Vraag ik met een traan. Ze is stil en kijkt me een beetje boos aan. Ik weet heus wel wat ik doe hoor pap, ik ga echt niet met iemand mee ofzo.