Ik lach nog bij de start, vrolijk optimistisch en naïef. Het Franse groene landschap glijdt voorbij wijnranken idyllische huisjes in een prachtig heuvellandschap ,wij zijn met een fantastische groep neer gestreken bij hotel la Garance in Bedoin
De mont Ventoux trekt fietsers aan van allerlei soorten van jong tot oud op race fiets e Bike of motorbike. Allemaal willen we een ding boven op die kale berg staan en kunnen zeggen i did it 
Dit is geen gewone fiets tocht dit is een internationale bedevaart van Fransen Amerikanen,Italianen Belgen, maar vooral Nederlanders. Wij zijn extra aan getrokken tot deze klim en de absurde krachtmeting van Mont Ventoux een heilige graal voor fietsers.
De klim is begonnen , wij fietsen verspreid de berg omhoog, ieder op zijn eigen niveau en met zijn eigen tempo. Ik fiets naast Marina Tessa Roger en Niels , Marina is nerveus en heeft haar eigen spookbeeld. Niels is rustig zoals altijd en weet dat dit serieus is. Roger fietst er frivool tussen door en filmt en lijkt geen zorgen te hebben. Na een tiental bochten komen we in het bos daar begint de straf. De benen gaan soepel ik probeer licht en ontspannen te fietsen maar het asfalt is wreed. Daar is een kilometer paal .. nog 15km
De vliegen vallen ons aan ze ruiken zweet zout en slachtoffers. Tess vloekt en probeert ze nijdig weg te slaan. Marina heeft plotseling haar cadans gevonden en buffelt door. Mijn Garmin piept pas op pas op. Ik zie het en voel mijn hartslag 170/180 dit gaat fout
Ik laat me terug vallen en keer zelfs even om maak een klein rondje en breng mijn hartslag omlaag .
Verder omhoog , bij elke bocht denk je wens je dat daar de stijging minder wordt. Om dan te ontdekken dat het percentage nog meer oploopt. Ik laat me nogmaals terug vallen
en kom naast Niels rijden.
Wij vloeken, we praten elkaar omhoog . Niels vecht zijn mentale strijd : waarom doen wij dit in godsnaam ? , deze sport is niet voor mij, wat the fuck doe ik hier? Ik ga stoppen.
Inderdaad elke meter dat het alsfalt onder je kruipt wil je eigenlijk maar een ding. Stoppen ! of heel misschien toch ook boven komen? Er komen renners langs die veel harder gaan dan wij, er komen e bikes langs die sneller gaan dan wij. Ik zie een egeltje die ons in haalt langszij, maar we geven niet op.
Daar is weer een paal nog 12 km. Dit is een dodelijk stuk het percentage gaat naar 13% je trapt wel maar je staat praktisch stil op die berg , automatisch duwt mijn hand tegen de shifter terug schakelen terug, maar ik zit al lang op het lichtste verzet , had ik maar een extra blad er op gezet. De mentale strijd is zo hevig. Niels bijt op zijn kiezen kom op Q roept hij. Nog 6 km we komen uit het bos daar zien we de top liggen. Even verder chalet Reynard, en daar op een terras achter het glas zie ik Walter en Axel zitten ?aan een crêpe, hij zwaait, wij gaan door naar de top .
De hoogte begint te tellen en er steekt een wind op . Dit nekt mij echt, alsof een hand mij tegenhoudt.Niels buffelt door, ik zet mijn blik op oneindig en irritante fotografen vallen ons lastig . Ze staan midden op de weg voor een shot en stoppen kaartjes in je shirt. Nog 2km de top is nu echt niet meer ver. Mijn benen zijn zuur , in de pedalen staan lukt niet meer en het zadel drukt
in mijn ster. Wij persen het laatste beetje energie er uit en draaien een laatste bocht en plotseling zijn we boven. Goed het midden houden tussen de paaltjes en daar staat onze groep met een warm ontvangst .
Water , adem , pauze , langzaam kom ik tot rust en voelt mijn lijf: het hoeft niet meer. Ieder gaat diep op zijn manier en dat doet zeer . Zelfs voor Jacco, Friso en Jorne die doen mont Ventoux gewoon drie keer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten