Dreadlock Holiday Samos

Wij drinken frappe met een vriendin in Vathy, we lopen door de straten van Samos stad langs de minimarket achter Marjolijn aan. Iedereen groet haar ze loopt dit stuk elke dag. Marjolijn werkt niet voor een NGO, ze helpt de vluchtelingen uit eigen initiatief zonder protocol of organisatie. Ze legt contact en doorbreekt het isolement en loopt vanzelfsprekend het kamp binnen. Door het hoge ijzeren hek direct naar rechts langs het officiële deel van containers en wc blokken achter prikkeldraad . Hier wonen 40 man in elke container met de TL verlichting 24 uur aan. We schuifelen langs een betonnen muur en dan links omhoog volgen we een klein vies stroompje met modder en plastic afval. De stank van rottend vuil komt ons tegemoet. De dames bedekken het hoofd met een doek. We klimmen hoger en komen in het tentenkamp. Iedereen heeft met houten stokken en zeildoek een eigen huisje gebouwd. Het plastic is vastgezet met een spijker door een blauwe flessendop als punaises.  Alle nationaliteiten zijn vertegenwoordigd  de mensen groeten ons vrolijk de sfeer is ontspannen. Wij klimmen door naar Gambia naar het huisje van Yorro.  Deze tent is stevig gebouwd en op palen gezet dus niet in de modder. Hij heeft pallets gebruikt en alles vastgezet met schroeven. Er is zelfs een soort keukentje, en hij heeft met vlonders een terras gemaakt. Ik loop nog een stuk verder door het kamp met Marjolijn en leer steeds meer over het kampleven en corruptie van de Griekse overheid. Over de cruciale interviews van de vluchtelingen bij de asielaanvraag waar een tolk moet vertalen en een jurist aanwezig is om alles goed op papier te zetten. Over de misverstanden, vergissingen en alweer de corruptie waar de tolk of jurist meer in zijn eigen zak steekt dan is afgesproken. Het is heel onwerkelijk om dit kamp gewoon binnen te lopen als een naive blanke tourist in een derde wereld dorp midden in Griekenland 🇬🇷 Ik zie rijen huisjes, barakken achter elkaar, de wanden van doek en plastic en zeil. Een toilet is gemaakt van drie stokken met een vale groene slaapzak er omheen. De penetrante geur van urine prikt in onze neus 👃 
We lopen door de Arabische wijk, kinderen spelen op de grond. Mannen met baarden wandelen voorbij. Overal in het kamp zie ik kranen met waterpunten waar schoon drinkwater stroomt, aangelegd door Medecins sans frontieres. 
Groepjes vrouwen vullen enorme flessen schoon water en plaatsen deze netjes in een rij naast elkaar voor hun tent. Marjolijn vertelt dat alle mensen voedsel krijgen in bakjes kant en klaar uit de keuken elke dag of zelf ook koken. Zie je die blauwe bakjes daar overal op de grond ? Daar eten ze uit of gooien het eten weg en later gebruiken ze die nog op het vuur 🔥 wij lopen langs een open tent, een moeder met twee kleine kinderen doet een was, verlegen staren de kleintjes mij aan met grote bruine ogen 👀 Ik zwaai hello en krijg een voorzichtige groet van hen terug. Dan dalen we af naar Yorro waar een spontane trommelsessie begint. Gambia swingt en drumt tot zonsondergang 🌅 en ik doe mijn best om het ritme te houden en de dikke rat bij mijn voeten niet te zien.  Wij stoppen om 8 uur voor het avondgebed van de moslims en bedanken alle jongens voor de muziek. Langs de tenten dalen we weer af naar beneden, het is nu veel drukker overal. Ik voel mij bekeken en kwetsbaar als blonde westerling met zijn witte overhemd in de schemering. Maar iedereen is vriendelijk of begroet zwijgend We lopen nu via de officiële uitgang door de hekken, ik zie kinderen huilend op een smerige wc en groepjes donkere mannen gehurkt zitten op stoepjes. Dan verlaten we het kamp en lopen Vathy weer binnen langs mooie winkels en over het centrale plein vol Grieken die feetelijk eten en drinken aan tafeltjes rondom het beeld van de enorme leeuw. We hebben nu zelf ook honger en halen een broodje Gyros bij de haven. Een felle bliksemflits verlicht de horizon en de donder komt dichterbij. De eerste druppels vallen eerst voorzichtig en flauw maar al gauw stort de regen naar beneden. De straat staat snel blank en Yorro kijkt bezorgd. Ik moet denken aan zijn huis, aan al die tenten met gaten, aan het vuil, de pies, de stront, de ratten, de modder en alles wat nu naar beneden spoelt. Ineens staat onze taxi voor de deur, we nemen afscheid en rennen door de stromende regen de taxi in. De taxi brengt ons veilig thuis door de storm. Ik staar uit het raam en zie de grote ogen van de kinderen voor me, die verlegen naar mij zwaaiden en nu koud en nat bij hun moeder op schoot kruipen, schuilend onder een lekkend plastic zeil terwijl een rat zich een weg naar binnen knaagt.